Portfolio

Caroline - een kort verhaal. 

Caroline observeerde de lange, gespierde politieagent in zijn strakke uniform terwijl hij naar hun voordeur liep. Er hing duidelijk een air van autoriteit om hem heen. Hij had een ernstige blik op zijn gezicht. Elk moment kon hij nu op de deur kloppen. Mama zou opendoen en erachter komen waarom de politie hen kwam opzoeken.

Caroline wist de reden. Een vreselijk geheim had haar jarenlang geplaagd. Het was zwaar geweest, dat zeker! Maar ze had geen keus. Mama zou het nooit begrepen hebben als ze het haar had verteld. Nee, het was veel beter dat de agent het uitlegde.

Caroline voelde een vreemde rust in haar hart toen het moment van de waarheid naderde. Ze had al zo lang met het geheim rondgelopen dat het haar bijna verstikte. Ze verlangde ernaar om het skelet in de kast te onthullen en zich te bevrijden van de schuld en de angst.

Een vuist bonkte met kracht op de voordeur. Mama's voetstappen weerklonken op de tegelvloer toen ze van de keuken naar de hal liep. De deur kraakte toen ze hem opendeed.

"Goedemiddag, mevrouw," hoorde ze de agent zeggen. "Ik moet u even spreken." Hij stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. Ze spraken in de gang. Op een gegeven moment hoorde Caroline mama in doodsangst reageren. "O, mijn God! Wat heeft ze gedaan! Dat kan niet waar zijn!" Mama barstte in snikken uit.

Caroline staarde naar de ansichtkaart in haar hand. Haar broer Charles had haar geschreven dat hij eindelijk terugkwam na jaren in het buitenland te hebben gewoond. Ze voelde een steek van angst in haar borst. Dit was een ramp. Hij mocht nog niet terugkomen. Dat kon ze niet laten gebeuren.

Waarom Caroline zich zo voelde, zou Charles nooit weten. Zijn terugkeer eindigde met een klap op het hoofd die hem onmiddellijk doodde toen hij van het treinstation naar huis liep. Een zwerver vond zijn lichaam.

De deur van de woonkamer ging open. Caroline was er klaar voor. Ze oefende de woorden in haar hoofd keer op keer. Ze wist wat ze moest zeggen. Eerst kwam mama de kamer binnen, gevolgd door de politieagent. Van dichtbij zag hij er nog krachtiger uit. Mama had rode ogen, nog steeds gevuld met tranen. Caroline stond roerloos, onverbiddelijk. De agent kwam voor haar staan.

"Juffrouw Caroline Walker, neem ik aan?" Vroeg hij met een kille stem. Ze knikte bevestigend, zonder aarzeling, zonder emotie, zonder gevoel. Haar ogen waren dof, haar mond strak, haar hart leeg.

"Charles, je broer, is niet meer. Ik moet je iets vragen over zijn dood." Hij keek haar strak aan met zijn heldere blauwe ogen. Hij leek te weten wat ze dacht. Ze haalde onverschillig haar schouders op. "Je bent niet verbaasd of verdrietig door mijn woorden. Je weet al hoe hij gestorven is. Heb ik gelijk, Caroline?" Ze zweeg. Voorlopig. "Caroline?" Drong de agent aan.

Caroline hield nog steeds de lippen stijf op elkaar. "Prima, doe het op jouw manier. We hebben jouw vingerafdrukken op het moordwapen gevonden. We zijn er dus vrij zeker van dat jij verantwoordelijk bent voor de dood van je broer. Als je iets te zeggen hebt om jezelf te verdedigen, is dit je kans!" Het gezicht van Caroline bleef uitdrukkingsloos. Ze had lang geleden geleerd haar emoties te verbergen.

En toen, eindelijk, was het zover. Het moment waar Caroline zo lang naar had uitgekeken. Met een brok in haar keel hoorde ze mama spreken en smeken.

"Caroline, alsjeblieft, zeg me dat het niet klopt. Zeg me dat het allemaal een vergissing is!" Mama was radeloos en wilde een verklaring.

Caroline begon de woorden uit te spreken die ze had ingestudeerd. "Lieve mama! Waar ben je al die jaren geweest? Begrijp je het niet? Het ging altijd over Charles. Charles was zo slim. Charles was zo knap. Charles zou een mooie carrière tegemoet gaan. Charles dit, Charles dat! Nooit een goed woord voor of over mij! Totdat Charles naar het buitenland vertrok! Toen trok ik je aandacht. Voor het eerst in mijn leven waardeerde je mij. Je deelde je ups en downs met mij. Ik voelde me zo gelukkig, mama. Ik kon hem niet weer de schijnwerpers laten stelen.

Ze zuchtte. "Ik hou van je, mama. Daarom deed ik wat ik deed. Charles heeft nooit iets gevoeld. We zijn nu vrij, mama. Het komt goed!" Caroline grijnsde, trots op haar toespraak.

Sprakeloos staarde mama uit het raam. De tranen liepen over haar wangen. De politieagent nam Caroline bij de arm en leidde haar naar buiten, de wachtende politieauto in.

Caroline bleef glimlachen. Ze zwaaide naar mama. Op een dag zou mama het misschien begrijpen en haar bedanken voor wat ze had gedaan.

Einde.  

Van idee tot verhaal

Een idee kan ontstaan tijdens een wandeling in het bos. Je kunt gefascineerd zijn door de prachtige oude eiken en de verhalen die er rondom deze bomen worden verteld. Je besluit om hier een kinderboek over te schrijven, waarin de magie van de natuur en vriendschap centraal zouden staan.